نیما
دلتنگی
دلتنگی
از مرگ خود راضی شدم
چون مرغ بی بالی شدم
گریم همه روز همه شب
اهوی بی پایی شدم
امشب گرفته این دلم
درمانده و جانی شدم
در باورم نیست زندگی
انگار که من خاری شدم
این را تو بشنو از دلم
چون مثل زهر کاری شدم
باید نشان از نو برم
چون در هوا بادی شدم
درپست و بالای زندگی
من مثل آب جاری شدم
امشب در این کون و مکان
در این جهان طاعی شدم
بنگر خدا بر صورتم
کز شور خلق زاری شدم
امشب در این بی هوسی
از درد و رنج عاری شدم
در اخر این گفتگو
باید بگم طاعی شدم
.
