نیما
پاییز
پاییز
باز پاییز است و من گریان کنار پنجره
آسمان چشم من میبارد اشک قافله
باز در شهر دلم گشتم به دنبال جوانی
هر چه را دیدم نبود معنای آن یک فاطره
باز یک بار دگر دیدم تو را در کوی و کوچه
امده نزده دلم گل واژه آن خاطره
خاطره با تو بودن چون درخت در فصل پاییز
میریزد غمها رو چون برگ در هر فاصله
ای دریغا گفته اند انسان شده اسباب بازی
سوختم از این همه صحبت ها و شایعه
مردم از دلتنگی شبهای سرد
پس کجا هست پارچه رومی و این یک بادله
بعد از این گفتار رنج اور باید بگویم
جان ما فارق شد از یک فارقه
